Mehmet Akif Ersoy'un "Şüheda fışkıracak, toprağı sıksan şüheda!" şeklinde ifade ettiği Anadolu topraklarının her köşesinde bir kahramanlık hikayesi, bir destan yer almaktadır. Gaziantep Şahin Beyiyle, Kahramanmaraş Sütçü İmamıyla bu isimleri bayraklaştırırken maalesef hakkında kitaplar yazılması, filmler çekilmesi gereken bir ismin önünden her gün geçmekte ve aslında onu yeterince tanımamaktayız.
Size bugün siper almadan savaşan bir kahramandan, şehit Sakıp Bey'den bahsedeceğim.
1889 yılında Kilis'te doğan Sakıp bey, Beyrut ve Lübnan'da polislik yapar. Bir gün Kilis çarşısında dolaşırken bir Fransız askerin Kilisli bir kadının peçesini açmaya çalıştığını görür. Peçeyi açmaya çalışan Fransız askerin yanında üç Fransız asker daha vardır. Silahını kontrol eder, silahında beş mermi vardır. Bismillah deyip silahını kılıfından çıkartır ve ateş açmaya başlar. Son mermide namludan çıktığında aynı anda toprağa 4 Fransız askerinin leşi düşer. Müslüman Türk kadınının iffetine el uzatmanın bedelini canıyla ödeyen Fransızları geride bırakıp evine gider. Annesi ile helalleşir. Tüfeğini ve fişekleri yanına alarak daha sonra Suriye sınırları içerisinde kalacak olan Berk ovasına gider. Zaman duracak zaman değildir. Fransızların demiryollarını tahrip ederek başlarına bela olur. 25 Mart 1920 tarihinde yine şiddetli bir çatışma yaşanır. 1500 askerden oluşan zırhlı Fransız taburunu ek olarak uçaklar desteklemektedir. Suriye tarafından Kilis'e girmek isteyen birliği az sayıda olmalarına ve cephane olarak zayıf olmalarına karşın Kilisli kahramanlar karşılar. Zaman hesap kitap devri değildir. Biz azız onlar çok, mermimiz azdır, canımız tatlıdır demez hiç biri. Berk ovasında ya onlar duracak ya biz öleceğiz der gibi çatışmaya başlarlar. Kilisli kahramanlar iyi mevzilenmiş olmanın verdiği avantajı kullanarak Fransızları darmadağın ederler. Gecenin sonuna gelindiğinde Fransızlar dağılmış, geride kalan 50 Fransız asker tutsak edilmiştir. Fakat Sakıp bey ortalıkta görülmemektedir. Yakın dostu İslam bey koşa koşa Sakıp beyin mevzilendiği tepeye çıktığında silah arkadaşını kanlar içinde bulur. Sakıp bey son anlarını yaşamaktadır. Koynundan kanlara bulanmış bir bayrak çıkartır. "Bu bayrağı bir gün Kilis'e dönüp düşmanları def ettiğimizde Hükümet konağına asmayı hayal etmiştim, bana kısmet olmadı, sen bu bayrağı oraya as" der. Gün gelecek Fransızlar def olup gidecek ve o bayrak İslam bey tarafından Hükümet binasına asılacaktır. Oğlunun şehadet haberini alan Belkıs hanım, "Sakıp'ım nereden vuruldu?" diye soracaktır. Göğsünden, tam kalbinin üstünden cevabını veren İslam bey'e bakan acılı anne; "Çok şükür! oğlum kaçarken sırtından değil, savaşırken göğsünden vurulmuş!" diyecektir.
Şehit Sakıp Bey´in mezarı 1921 yılında imzalanan Ankara itilafnamesi ile Türkiye-Suriye sınırı çizilince Suriye´de kalmıştır. Şehrimizin bilge kalemi Hasan Şahramanoğlu'nu arayarak sonraki süreç ile ilgili biraz bilgi aldım. 1935 yılında İslam bey belediye başkanıdır. Arkadaşının artık vatan toprağı olmayan bir yerde yatıyor olmasını sindiremez. Sakıp bey ve diğer şehitlerin nerede yattığını en iyi kendisi bilmektedir. Kilisliler At arabalarına binerek kahramanlarını almaya gider. Hepsi tek tek vatan toprağına getirilerek Şehitler Parkının altında yer alan iki odaya yatırılırlar.
Yazıyı yazmadan önce bir kaç arkadaşımla sohbet ettim. Kimse orada şehitlerin bulunduğunu bilmiyor. Şehit Sakıp beyin orada olduğunu bende yeni öğrendim. Orada abide var, çeşmeler var hatta umumi tuvalet var! Gönül isterdi ki 7 Aralık'ın 100 ncü yılında orası park olmaktan çıkıp bir Milli Mücadele Anıtı haline getirilse. Şehitlerin başlarına birer Türk bayrağı dikilip bu topraklar için bedel ödeyen kahramanları her geçişte işte buradalar diyerek dualar ile yad etsek! Antep Şahin beyini, Maraş Sütçü İmamını bayraklaştırırken bizde Sakıp beyimizi bayraklaştırsak!
Güzel olmaz mı?
Bu vesile ile şehitlerimizi bir kez daha rahmetle anıyorum. Önümüzdeki Cumartesi günü saat 12:05'de TRT GAP Radyo'ya bağlanarak Kilis'te Milli Mücadeleyi dilimin yettiğince anlatmaya çalışacağım. Şimdiden duyurmuş olayım..
Kalın sağlıcakla..
A. Haşim Özyurt
hasimozyurt@gmail.com
