Salgınlar, savaşlar, afetler, terörizm, ekonomik buhranlar, eğitimde fırsat eşitsizliği, küresel ısınma, ve mülteciler günümüz dünyasının en büyük sorunlarından bazıları. Zamanımız insanı, içerisinde bulunduğumuz dönemde, galaksiler arasında seyahat etme planları yaparak, dünya dışı varlıklarla irtibat kurmayı düşünürken bir anda büyük bir yalnızlık ile kendini baş başa buldu. Tüm dünyayı esir eden bu anksiyete ile baş etmemiz yakın bir zamanda pek mümkün görünmüyor.  Dolayısıyla kendi mutsuzluğunu ruhen tatmin edemeyen insanlık, maddeye sarılarak, iç huzursuzluğunu bastırmaya ve kendini kandırmaya tüm hızıyla devam etmekte. Sosyal medya bu kandırmacanın en önemli parçası. Olmadığımız yüzlere bürünüp, olmadığınız karakterlere sarılarak Pollyanna görse kıskanır diyeceğimiz bir iyimserlik içerisindeyiz. Dışarıda ise nefret, öfke ve stres ile baş edemeyerek anti-depresanlara sarılıyor, bozulan uyku düzenimizi yoluna koymaya çalışıp, sağlıksız beslenerek sadece ruhen değil, fiziki olarak da dibe inişimizi hızlandırıyoruz. Tutunmaya çalıştığımız duvarlar bizden önce inenlerin gözyaşları ve kanı ile kayganlaştığından tutunmakta pek mümkün olmuyor. Evet, insanlık bir çöküş içerisinde ve bu çöküş bundan bir asır önceki insanlara nazaran hiç olmadığı kadar hızlı. Neyi yanlış yaptığımız konusunda bir liste yapsak tüm maddelerde hem-fikir olmayı başarırız. Bu yanlışları doğru yapma hususunda da fikir birliği sağlayabiliriz. Fakat iş tedaviyi uygulamaya geldiğinde "Benlik" duygusu nedeniyle tedavi başlamadan bitecektir. Günümüz insanının ilk yapması gereken şey "Ben" duygusundan sıyrılıp "Biz" hassasiyetine sarılmaktır. O zaman kimse kimsenin iç işlerine karışmayarak savaşlar meydana getirmeyecek, insanlar kendi ülkelerinden başka ülkelere gitmeyecek, terörizm yok olacak, salgın hastalıklar ile kararlı bir şekilde baş edilebilecektir. Bunu, bu çağın insanlarının başarması için geç kalınmıştır. Belki, daha acı tecrübeler yaşanacak ve çağın çok ilerisindeki bir zamanda "Biz" olmayı insanlık bir gün başarabilecektir.. Kalın sağlıcakla.. A. Haşim Özyurt